Er was eens een stadje (lang geleden maar niet zo ver weg) waar een verschrikkelijke rattenplaag heerste. Wat de mensen ook deden, niets hielp om de ratten te verjagen. Op het laatst zaten ze 's ochtends brutaal op de nachtkastjes te piepen, ze sliepen bij de mensen in de bedden, en ze vraten alles op.
Op een goede dag kwam er een kapper op bezoek in het stadje. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij toen hij de mensen treurig en ongekamd over de straten zag sjokken. "O, het is vreselijk!" zeiden de mensen. "De hele stad zit vol met die stinkende, smerige ratten. En niets helpt!" De kapper fronste zijn wenkbrauwen. "Niets helpt?" "Nee, we hebben alles al geprobeerd!" Daarop meldde de kapper zich bij het stadbestuur en zei daar dat hij, tegen een niet onaanzienlijke vergoeding, dit varkentje wel kon wassen. De burgemeester beloofde hem daarop een kruiwagen vol goud, en de kapper zei dat iedereen die nacht binnen moest blijven met de slaapmuts stijf over het hoofd getrokken.
En zo geschiedde het. De hele nacht was de kapper druk in de weer, en toen de mensen de volgende morgen wakker werden, en verwachtten (hoewel met enige twijfel, ik bedoel maar, wat kan zo'n kapper nou?) dat alle ratten verdwenen zouden zijn, was dit tot hun verbazing toch niet het geval. De ratten waren er nog steeds, overal, op de tafeltjes, de kastjes, in de gordijnen en op de grond. Alleen waren ze nu allen keurig geknipt, hun vacht zag er glanzend en geborsteld uit en ze roken heerlijk naar rozen of viooltjes.
De burgers waren woedend, en de burgermeester weigerde de kapper zijn goud te betalen. "Maar ik heb het probleem opgelost!" Schreeuwde de woedende kapper, die er niets van begreep. En als dank voor zijn harde werk die nacht, werd de kapper het stadje uitgeschopt. Slechts een paar mensen zagen de woede in zijn ogen, en hoorden hem mompelen. "Wacht maar, dit zet ik jullie betaald!" "Is het misschien toch niet eerlijk om hem op zijn minst een deel van het goud te betalen?" vroeg een van hen. Maar de burgermeester schudde zijn hoofd. "Van zo'n kapper hebben wij niets te duchten. Het is een charlatan."
Die avond gingen de mensen sjacherijnig en moe weer naar bed, omringd door duizenden geurende, zijdezachte ratten. (Sommigen moesten hun kinderen zelfs verbieden de knaagdieren te knuffelen en te aaien.) Maar toen ze de volgende morgen wakker werden ontdekten ze wat de kapper had bedoeld met 'dit zet ik jullie betaald'. Al hun kinderen, hun onschuldige kinderen, waren die nacht, zonder uitzondering, prachtig geknipt. De een nog mooier dan de ander.
No comments:
Post a Comment